Dit wil ik jullie niet onthouden

25 oktober

we zijn nu 5 dagen in dit stukje paradijs op aarde en hebben nu echt vakantie. Ik heb een mooie ring van henk gekregen als aandenken aan deze mooie vakantie . Er hangt de hele week al wel een hele rare dreiging om ons hotel heen overal staan gepantserde wagens en op alle hoeken staan me,ers met kogelvrije vesten en uzi's , ook op het strand en aan de hoeken van de straat. Terwijl het hier barst van de hotels staan ze alleen bij de onze. De ingang van ons hotel is afgesloten en daar staan zo,n 6 zware jongens voor. Er mag ook maar 1 auto door en aan het strand ligt in zee een cordon van kleine bootjes die de doorgang naar open zee belet.En dat alles alleen bij ons hotel. Nieuwsgierig als ik ben heb ik al een paar keer gevraagd wat er was. Maar ik krijg steevast als antwoord I don,t know.... Ook onze reisleidster had dit in al die jaren nog niet meegemaakt en toen iemand in de wandelgangen had gehoord dat de zoon van de president hier logeerde zei ze dat kan helemaal niet want die. heeft geen zoon. Er is iets aan de hand maar daar kom je toch niet achter. Ik hou wel van een avontuurtje maar hier zit ik daar niet op te wachten. Ik heb maar gewacht om dit aan jullie te melden want dan zou linda misschien in de zorgen zitten. We hebben 5 dagen geweldig weer gehad S,avonds prachtige voorstellingen in het theater, en mooie zij het korte wandelingetjes gemaakt. Ipv in het grote restaurant mochten we 1x Mexicaans en 1x italiaans à la Carte gaan eten. Je voelt je dan heel speciaal . Vanavond krijgen wij Grease in het theater. We zijn nog met7 personen uit de groep over de rest is naar huis. Ik ga nu lekker douchen want er is op dit ogenblik noodweer losgebarsten (hevige regen, wind en onweer) dus ook dat weer meegemaakt . Ik kan zo een boek schrijven over deze vakantie en misschien doe ik dat ook nog wel. Maar eerst nog een dagje genieten en wie weet wordt het boek dan nog dikker.

26oktober

De zon staat weer hoog aan de hemel en de zee is strakblauw op onze laatste dag aan het strand Er is een orkaan op komst vanuit Florida nu maar hopen dat we morgen kunnen vliegen.

We je hebben nog 2 hele mooie dagen gehad maar nu zitten we op het vliegveld in Cancun . Gelukkig gaat ons vliegtuig want arke fly staat al 2 dagen aan de grond. Holland we komen eraan, zet de verwarming maar vast hoog linda want wat zullen we het koud hebben. Zie jullie in Nederland.

Liefs Doortje

27 oktober

we zitten nog steeds vastop het vliegveld inCancun al 1 uur vertraging. Hetvliegtuig heeft een technisch mankement zeggen ze hopelijk missen we door al die toestanden niet onze aansluiting in Londen??? Over een kwartier krijgen we nadere informatie is het de orkaan of hebben we gewoon pech? Er is aan de buitenkant een scheurtje gevonden . Londen moet nu toestemming geven of we vandaag nog weg komen ....

Weer 3 uur later: we kregen een voucher voor eten en drinken,foute boel dus......, toen we eindelijk vertrokken, nadat we eerst tegen de muur moesten gaan staan en onze handbagage door een drugshond werd besnuffeld had ik n stoel die niet naar achter kon en de griet die voor me zat lag bijna bij mij op schoot een nachtmerrie dus.... en ja hoor we misten de vlucht naar Amsterdam. Dat werd dus omboeken. Het verhaal is nog lang niet afgelopen. We moesten naar de ground staff daar kregen we te horen dat de volgende vlucht vol zat.de eerstvolgende ging over 6 uur . onze koffers zouden worden overgeheveld naar die vlucht. dus naar de exit , door de douane en dan weer naar binnen om onze tickets om te boeken. daar bleek dat de vlucht naar Amsterdam vanuit Heathrow ging en niet vanuit Gatwick.

dus wat nu.... weer naar een stafmanager. We krijgen vrije tickets voor de bus naar vliegveld Heathrow 1 uur rijden. maar waar waren onze koffers. Onder begeleiding werden we naar een ruimte gebracht waar we een voor een werden gefouilleerd , daarna naar de bagagehal waar onze koffers nergens te vinden waren. Na veel heen en weer gebel kwamen ze tevoorschijn. Op naar de bus met onze bagage. Volgt dus een busrit door Londen.

Het verhaal is nog niet afgelopen. Bij de douane pikte ze de handbagage van ons eruit en werd alles eruitgekiept weer een halfuur verder . Dus besloten we ( 6 personen) maar wat te gaan eten voor onze gekregen voucher.

Toen we wilde afrekenen bleek dat niet te kunnen en moesten we eerst 3 etages naar beneden om deze weer om te wisselen in vouchers van Londen Heathrow. Weer een half uur... Het zal toch niet zo zijn dat we straks weer een vlucht mislopen dan breek ik hier de boel af .... Na bijna 30 uur reizen zijn we eindelijk op Schiphol Als jullie dit lezen zijn we waarschijnlijk en hopelijk al veilig thuis maar ik wilde dit nog even met jullie delen.

Groetjes,

Doortje Huting

Wat is het leven toch zwaar

21 oktober. Op naar onze strandvakantie in Playa del Carmen. We nemen afscheid van sommige uit onze groep die niet in ons hotel verblijven en eerder naar huis gaan. Het weer is fantastisch dus het wordt nu lekker eten, zwemmen in zee en in een van onze zwembaden, boekje lezen, een beetje slenteren langs de boulevard en vooral ontspannen en genieten. Maar je weet bij mij natuurlijk nooit wat er nu weer op mijn pad komt. Freek is gelukkig goed hersteld en vanavond mogen de hechtingen uit zijn voorhoofd. Ik heb intussen de naam Florence Nigthingale gekregen van onze reisleidster en dat voelt goed. Met Henk gaat het prima al heeft hij wel een paar zware momenten gehad en de pijnstillers volledig ingenomen . We gaan nu zijn pootje rust gunnen. Ook mijn hoofd zit vol van alle indrukken die ik op deze reis heb opgedaan dus die ga ik lekker liggend onder een parasol van me af zitten schrijven. Ik kan wel al alvast zeggen dat ik de reis van mijn leven heb gehad, nooit saai, avontuurlijk, verrassend, prachtige natuur, afzien, emotioneel, samen met Henk genietend van alles wat op ons pad kwam. Steeds met andere uit onze groep aan tafel gezeten of een uitstapje gemaakt. Terwijl ik dit zit te schrijven in de bus begint de lucht weer te dreigen dus wat hangt er nu weer boven ons hoofd , afwachten maar weer want dat weet je hier maar nooit...... Toen we bij ons ressort aankwamen stond de zon weer hoog aan de hemel. Je waant je hier in het paradijs, zon, zee , parelwit strand, 3 geweldige zwembaden, ligstoelen,hangmatten, massages, overheerlijke buffetten, allerlei cocktails, of wat je maar wenst te eten of te drinken en gaat dan de hele dag zo door. En dat alles kost dan ook nog eens geen rooie cent. Wat vermoeiend hè? Hihi. Wat hebben we nog meer te wensen niks toch. Jammer dat we het niet met jullie kunnen delen ,jullie zullen het moeten doen met de film en de foto , s . Wifi is het enigste dat je hier moet betalen en dat is verschrikkelijk duur. Dus dit is waarschijnlijk het laatste bericht vanuit Mexico want wij hebben het te druk met genieten. Dikke knuffel van ons. Marit en Lotte opa en oma komen over 5 nachthemd weer thuis om jullie een dikke knuffel te geven. Doeiiii

Ook hier kennen ze regen

Zaterdag op weg naar Belize wat een vertoning bij de grens. Bus in bus uit, koffers uit de bus , koffers in de bus. Er worden steekproeven genomen bij sommige koffers. Na ongeveer 1/2 uur mogen we doorrijden maar dan wel zonder stoppen want we hebben alleen een doorreispermissie. We mogen wel gaan lunchen omdat we dan geld uitgeven. We hebben voor het eerst tijdens onze reis regen, en nu maar hopen dat er geen orkaan aankomt. We zouden stoppen bij een rivier waar veel leguanen zitten maar door de hèftige regen lag er geen een op de kant . Na de lunch hield het op met hard regenen en begon het pas echt met bakken uit de lucht te vallen . Maar goed dat we vandaag lang in de bus zitten. Na hèvig gebid en gesmeek van onze reisleidster Patricia bij de grens van Belize krijgen we een vip behandeling . Na betaling van 15 dollar pp gaat het behoorlijk snel en mogen onze koffers in de bus blijven. Nu denken jullie natuurlijk dat we er dan waren mooi niet. Bij de Mexicaanse grens moesten we alle koffers uit de bus halen en weer naar de immigratie voor een stempel en dan door de douane. Je moest daar op een knop drukken en als hij groen werd mocht je erdoor anders moest je koffer open. Ik had henk zijn koffer waar natuurlijk weer stekkies inzaten en toen de lamp rood werd heb ik maar net gedaan of ik het niet had gezien. En gelukkig de man zag het niet. Het duurde een eeuwigheid want van onze groep moest toch zeker 1/3 het koffer open maken. Nadat we ons horloge weer 1 uur vooruit hadden gezet en het zonnetje voorzichtig begon te schijnen kwamen we uiteindelijk bij ons hotel aan. Na een lekkere warme douche gaan we met Loes en Jan uit eten. Morgen kunnen we uitslapen tot 7 uur omdat de meeste van de groep niet mee wilde naar Tulum. Tot snel vanuit een zonnig Mexico. Heel veel liefs, Doortje en Henk

Bijna aan het eind van de rondreis

Vrijdag 19 okt om 1/2 5 ging de wekker en na een kop koffie en een zoet broodje vertrokken we naar Tikal. Genoten van een pittige wandeling door het regenwoud met toekans en allerlei vreemde vogels in de bomen. Ook zaten de bomen vol met slingerapen en eekhoorns. De gids peurkte met een stokje bij een grote boomwortel en daar verscheen een levensgrote tarentula Zo,n grote harige spin. Ook zagen we neusbeertjes op zoek naar voedsel. Toen we aan het eind van de wandeling koffie gingen drinken zaten we bij een watertje waar kleine krokodillen lagen te loeren naar ons . Om 11 uur gingen we weer naar ons hotel in Flores waar we op ons balkon een prachtig uitzicht hadden op het meer van Pet'en. Henk moet even plat anders trekt hij het niet. Dus wij hebben lekker gerelaxt en nog even gezwommen zodat we vanavond weer lekker fit zijn als we met de hele groep gaan eten in het stadje. Wat gaat de tijd toch snel vooral als je vakantie hebt. Hoe is het in Nederland ? Alles ok? Wij vermaken ons prima al mis ik natuurlijk de knuffels van Marit en Lotte. Ik zie hier net de zon prachtig in het meer zakken dus ga snel op weg naar mijn camera. Heb al meer dan 2000 foto,s geschoten dus meer dan genoeg materiaal voor mijn fotoboek. Heel veel liefs vanuit Guatemala. Morgen gaan we naarBelize eens kijken hoe het er daar uitziet. Doeiiiiioo

Flores

Donderdag heerlijk geslapen na een zeer vermoeiende dag . We wonen in cabanas in een prachtig resort in de tropen vast aan de rivier de Rio Dulce. Bij aankomst werd ik welkom geheten door een Schorpioen die boven mijn bed zat . We hebben een prachtige boottocht gemaaktoverde rivier naar het Caribische Livingstone. Dwars door de mangrove waar prachtige vogels te zien waren. Geweldige plaatjes kunne n schieten ook van de indianen in hum bootjes. Je zat hier echt in de Caribien. Ook het plaatsje Livingstone was een hele belevenis. Het was of de tijd stil stond zo relaxt . Overal zag je rasta en big mama,s. We hadden een heerlijke middag en na nog even gezwommen te hebben vertrekken we naar Flores. S,avonds heerlijk samen gegeten aan het meer. Snel naar bed want om 1/2 5 gaat de wekker . Liefs van ons en bedankt voor alle lieve reacties

Daar zijn we weer

Vandaag hebben we een vrije dag. We sliepen in een voormalig koloniaal klooster met overal kleine patio,s en een dakterras . Je kon daar over heel Antiqua kijken een stadje met veel koloniale gebouwen en ruïnes die waren ontstaan door de vele aardbevingen in dit gebied. We hebben met z'n tweetjes heerlijk ontbeten in het stadje en hadden zo een prachtig uitzicht op een hele grote demonstratie met tientallen dansende en muziserende Guatemalteken . Daarna helemaal alleen op het dakterras in de zon liggen lezen want de anderen waren de vulkaan beklimmen. Stadswandeling gemaakt verschillende ruïnes bezocht en in een leuk tentje gegeten. Samen een film gekeken op de i-pad en dan op naar de salsa les. Dat bleek dus niks voor mij te zijn ,kleine ruimte, bloedheet en dan ook door aan 4 kanten spiegels het gevoel krijgen ipv tussen 12 mensen tussen honderden te staan . Dus snel zonder te eten naar het hotel want we worden om 1/2 3 gewekt. Ik ga maar gelijk door met mijn verslag want de wi-fi werkt hier niet evenals het warme water .Zoals ik al zei werden we om 1/2 3 gewekt maar er kwam geen buschauffeur opdagen en hij was ook niet te bereiken. Daar zaten we dan om 3 uur in de lobby. Gelukkig had hij om 4 uur de slaap uit en gingen we richting Guatemala-stad waar we dus in de file kwamen te staan omdat we veel te laat kwamen . We snakken naar een ontbijtje. Na een wilde rit door de bergen is het eindelijk zover. Op naar Honduras waar we bij de grens geld onder tafel moeten geven anders staan we uren in de rij. Wat een wegen , wat een gehobbel en geschud het lijkt wel n achtbaan, We bezoeken de ruïnes van Copan waar papegaaien en eekhoorntjes in de bomen ons verwelkomen. En ja hoor we staan nu al een uur stil en dat kan nog heel lang gaan duren want er ligt een grote truck op de kop. Zo komen we weer niet voor het duister door de bergen maar ja , we zijn immers niet in Nederland .... Opeens besloot onze chauffeur een bosweg te nemen maar wij waren niet de enigste. Dat was geen pretje maar anders Hadden we daar nu nog gestaan . Alweer een paar kilometer gewonnen. Je zult maar van trucs houden ik heb er honderden gezien van die grote Amerikaanse waar telkens een politieagent met een groot geweer inzat om de lading te beschermen. En na een kwartiertje rijden staan we voor de verandering weer eens stil . Dit wordt nachtwerk. Veel liefs vanuit een warm Guatemala

Guatemala dag 2

Maandagmorgen aan het meer geontbijt met uitzicht op 3 vulkanen adembenemend mooi. Daarna met een bootje over het meer naar een aposteldorpje. Indianen in klederdracht verkochten hum handelswaar en er was een kleurrijke markt. Toen we een bezoek brachten aan de god Maximom (Google maar eens) gebeurde er weer iets geks. Een iemand mocht naar binnen om een foto te maken en uitgerekend ik werd uitgekozen. Eenmaal binnen voelde ik een hele nare energie en een afkeer van die man. En ja hoor mijn fotocamera weigerde en wat ik ook probeerde ik kon er niks meer mee. Ik voelde me steeds woedender worden en ben snel naar buiten gegaan. Volgens onze gids overkwam dat wel meer mensen want hij stond te boek als een naar mannetje. Eenmaal buiten werkte mijn camera weer prima en was ik weer de oude Door. Toen we terug kwamen bij ons hotel bleek er een aardbeving te zijn geweest terwijl wij op het meer zaten. Dit is nog eens vakantie van het ene in het andere, de ying en de Yang . Ik geniet van elke seconde. Met Freek gaat het gelukkig weer wat beter al zit zijn oog helemaal dicht en is zijn rechterkant helemaal opgezwollen . Hij heeft een nieuw jasje gekocht want de zijne stond stijf van het bloed. Wij kwamen nog langs het armetierige ziekenhuisje op. Na een bezoekje aan een lokale markt waar de gekste dingen en uitgedoste guatemateken gaan we weer verder naar onze volgende stop en de lunch . Daarna nog even door de rosse buurt waar de meisjes in klederdracht hun diensten aanboden. Onze reisleidster kent in het stadje een salsa leraar ik ga morgen met een stel meiden een salsa lesje volgen en henk gaat met de mannen naar de kroeg. Ja je bent nooit te oud te leren toch? Zoals jullie zien vermaken wij ons prima en zit ik boordevol met verhalen die ik hier niet allemaal kwijt kan. Schrik niet maar henk en ik gaan vanavond het klooster in. Veel liefs vanuit een kleurrijk zonnig Guatemala . Marit, Lotte Lin en Eric een dikke kus

Heftige eerste dag in Guatemala

We zijn in Guatemala aangekomen wat op zich al een avontuur was. Door heftige regen en aardbevingen was op sommige plaatsen de weg 1 tot 2 meter weggezakt en moesten we manoeuvreren om verder te komen. Onderweg kwamen we de chickenbussen tegen wat een kermis .Afgeladen met kippen, mensen en goederen versiert met allerlei toeters en bellen en grote pluimen zwarte roet uitstotend. Een land met adembenemende uitzichten en kleurrijke mensen. We waren blij dat we veilig bij ons hotel aan het meer van Attila aankwamen want onze chauffeur had volgens mij eerst op zo,n chickenbus gezeten. En ja hoor, Door beleefde weer eens een avontuur. Toen we Savonds in het stadje met nog 5 andere zaten te eten kwam er ineens een ambulance aanloeien. Hij stopte midden voor ons en nieuwsgierig als ik ben ging ik even kijken. En daar lag FReek een reisgenoot hevig bloedend op de grond. Ik wist dat hij epilepsie had en waarschijnlijk een aanval had. Samen met Maartje een ander reisgenootje ben ik in de ambulance gesprongen en met loeiende sirenes over die enge wegen naar een ziekenhuis 1plaats verder. Nou ziekenhuis dan wel uit het jaar nul. Niemand sprak er Engels dus het was handen en voetenwerk. Nog nooit van mijn leven zo,n zootje gezien. Ik moest bij hem blijven en we gingen van het ene hok naar het andere. Hij had een heel groot diep gat in zijn voorhoofd en ik heb steeds op hem in moeten praten om hem rustig te houden. Naast ons lag een vrouw te bevallen overal lagen gescheurde lappen en bebloede lakens. Na 8 hechtingen zat in ieder gevalzijn hoofd weer dicht en moesten we. Proberen de naam van het ziekenhuis te achterhalen en onze reisleidster te pakken zien te krijgen. Onze telefoons hadden geen bereik en de telefoon van het ziekenhuis mochten we niet gebruiken. Na lang aandringen ging iemand ons hotel bellen en na 10 min. kwam Patricia op de motor aanzetten . We zijn met een taxi naar ons hotel gebracht waar henk en de anderen van het groepje zaten te wachten. Ik heb van het hele proces foto,s gemaakt. Dus ik kan iedereen een kijkje laten nemen in een Guatemala ziekenhuis inkl. Foto. Operatie het hechten en de Troep. Wat een dag, ik ga nu slapen want ik ben kapot. Heel veel liefs en op naar t volgende hopelijk minder bloedig avontuur.